Τις μέρες αυτές και συντονισμένα σε 21 από τις 33 Φυλακές της χώρας μας έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις με τον πιο απλό και ισχυρό τρόπο σε μια Φυλακή: αποχή συσσιτίου. Είναι πολλά τα προβλήματα και τα αιτήματα που απαριθμούν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Εκτός από τον επιβαλλόμενο περιορισμό της ελευθερίας, ζητούν να ζουν σαν άνθρωποι μέσα στα κελιά. Ωθητήρας αυτής της τόσο σημαντικής προσπάθειας είναι η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (http://www.keli.gr/) που συγκροτήθηκε με αφορμή το τραγικό γεγονός της απανθράκωσης 4 κρατουμένων μέσα στα κελιά του Κορυδαλλού πριν περίπου πέντε χρόνια και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια θαυμαστή δουλειά με συνέπεια χρόνου. Είναι μια πολύ σημαντική κίνηση αυτή που γίνεται και ιδιαίτερα αν πάρουμε πολύ σοβαρά, τα όσα σοβαρά και γειωμένα λέει σε κείμενό του ο Πολύκαρπος Γεωργιάδης από τις Φυλακές Κέρκυρας (έκδοση: Γκρεμίστε τις Φυλακές, Οκτώβρης 2010): «Για όσους ζούνε στη φυλακή είναι ολοφάνερο πως η συνειδητή αυτή εξέγερση του καταπιεσμένου, είναι μια απειροελάχιστη μειοψηφία στον κόσμο της σύγχρονης παρανομίας. Η λογική του φιλοτομαρισμού, που ενισχύεται απ’ την πρέζα, είναι η βάση της ύπαρξης του σημερινού παράνομου. Απ’ την άλλη μεριά η πολιτική παραβατικότητα μόνο στη μορφή ενδέχεται μερικές φορές να μοιάζει με το ‘’κοινό έγκλημα’’. Παρά τα κάποια κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετα ή και εχθρικά. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, ποινικοί και πολιτικοί κρατούμενοι ζούμε από κοινού τις ίδιες άθλιες συνθήκες, στην ίδια σωφρονιστική βαρβαρότητα, στο ίδιο κατασταλτικό μένος. Κι έτσι ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, συναντιόμαστε στον ίδιο αγώνα εναντίον του φασισμού του σωφρονιστικού συστήματος»
Αναδημοσίευση από το http://sxedia.espivblogs.net/2010/11/11/%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1/
Υπάρχει μια ιστορία που την ακούς συχνά-πυκνά και από διαφορετικούς ανθρώπους και θέλει να δείξει τη «φύση του ρωμιού». Είναι η ιστορία της πατάτας (επί Καποδίστρια) που δεν τη δεχόταν ο ρωμιός και ο Καποδίστριας την απαγόρευσε και ο ρωμιός την έκλεψε και ο ρωμιός πάντα έτσι ήταν, είναι και θα είναι και πονηρός αυτός αλλά πιο πονηρή η κυβέρνηση και, και, και… συμπληρώνει ο καθένας ό,τι θέλει!
Αν και δε πιστεύω σε καμιά «φύση» του ρωμιού, του Ευρωπαίου, του Αφρικανού ή του Ασιάτη αλλά μόνο στους νόμους της φύσης (βαρύτητα, αδράνεια κτλ) και απεχθάνομαι όλο το ποινικό κώδικα, από τις πατάτες του Καποδίστρια προτιμώ την ιστορία με τη γκιλοτίνα των Ευρωπαίων…στο ρωμαίικο.
Στην οθωμανική αυτοκρατορία το ρόλο του δήμιου τον είχαν αναλάβει οι γενίτσαροι (τα δε εργαλεία των εκτελέσεων τα έφτιαχναν τσιγγάνοι ή Εβραίοι, όπως αναφέρεται στη παράδοση). Ανάλογα με το πασαλίκι, τη φύση του εγκλήματος και τη θρησκεία του καταδικασμένου, η θανατική ποινή εκτελούνταν με διαφορετικούς τρόπους. Υπήρχε όμως κάτι κοινό σε όλη τη διαδικασία. Αφού οι αρχές παρακολουθούσαν τον βασανισμό του θανατοποινίτη που έπρεπε να πεθάνει με αργό και βασανιστικό θάνατο, ο γενίτσαρος-δήμιος μετά από λίγο «έπαιρνε το κεφάλι» του βασανισμένου. Για να το κάνει αυτό πληρωνόταν επιδεικτικά, είτε από τους προύχοντες της περιοχής, είτε από κάποιον γνωστό σε όλους, έμπιστο του πασά. Ήθελαν να δείξουν οι αρχές, ότι ναι μεν τον εκτελούν αλλά στο τέλος τον λυπούνται και πληρώνουν κιόλας για να τον γλυτώσουν από τα βάσανά του. Ο δήμιος απλά πληρωνόταν.
Στην Ευρώπη, όμως, ο θανατοποινίτης, ξανά ανάλογα με τη φύση του εγκλήματός του, είτε του δόγματος που ανήκε, είναι καταδικασμένος να τελειώσει μέσα σε φριχτούς πόνους. Απαγορεύεται να τον λυτρώσει οποιοσδήποτε. Ειδικά μετά τα τέλη του 15ου αιώνα που το κυνήγι των μαγισσών εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά στην Ευρώπη, ο δήμιος και ο δικαστής είναι η πιο μισητή φιγούρα. Δεν κάνουν απλά το επάγγελμά τους. Είναι σαδιστές.
Και από τότε για να μην τους αναγνωρίσουν έξω στο δρόμο, ο δήμιος φοράει κουκούλα (πρώτα στη Γερμανία) και έναν αιώνα αργότερα, ο (Άγγλος) δικαστής τήβεννο-περουκίνι (με μακριά μαλλιά για να καλύπτει τα χαρακτηριστικά του αλλά και να «θυμίζει», όσο είναι δυνατόν, αντάρτη λαϊκού δικαστηρίου).
Τα βάρβαρα βαλκάνια συνεχίζουν με τους γενιτσάρους και το εθιμικό δίκαιο και η πολιτισμένη Ευρώπη ανακαλύπτει τη δημοκρατία, το ποινικό κώδικα αλλά και τη γκιλοτίνα.
Ένας Γάλλος δημοκράτης γιατρός προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή. Αφού δεν μπορεί να πείσει κανέναν, σκέφτεται ένα μηχάνημα που ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, θα πέφτει στους καταδικασμένους ισότιμα και χωρίς να βασανίζονται. Ο ντόκτορ Γκιγιοτέν θα πεθάνει από θλίψη σκεπτόμενος ότι ενώ πολεμούσε για τη ζωή, η καρμανιόλα πήρε το όνομά του.
Η Ελλάς μετά το 1821 θα απελευθερωθεί και θα είναι το πρώτο κράτος των Βαλκανίων που θα εξευρωπαϊστεί. Την εποχή που ονομάστηκε βαυαροκρατία θα ψηφιστεί ο πρώτος ποινικός κώδικας. Το Γενάρη του 1834 θα καταργηθούν οι αρματολοί και θα ονομαστούν χωροφύλακες, θα καταργηθούν οι κλέφτες και θα ονομαστούν εγκληματίες και με το άρθρο 5 του ποινικού νόμου θα οριστεί ο «θάνατος δια της λαιμητόμου» (με υποσημείωση, αν ήταν δυσχερής η μεταφορά της λαιμητόμου, να γίνεται «δια τυφεκισμού»).
Μια πολεμική γολέττα ξεκινάει από τη Μασσαλία και φέρνει στο Μεσολόγγι τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μαζί με έναν Μασσαλέζο δήμιο.
Στο λιμάνι του Μεσολογγίου, όπως και σε όλη την τότε Ελλάδα, δεν υπήρχε οικογένεια που να μην έχει κάποιον «ληστή». Αν το παιδί ήταν αγόρι και γερό οι συγγενείς ευχόταν «άντε και καπετάνιος στο βουνό». Και αν κάποιος υπερασπιζόταν την τιμή του ή είχε οικονομικά προβλήματα όταν δεν τον ξαναέβλεπαν στη γειτονιά του, όλοι σχολίαζαν «ξύπνησε κλέφτης».
Οι αρχές θα διαδώσουν στον πληθυσμό τι έρχεται με τη γολέττα. Κανένας λιμενεργάτης δεν θα δεχτεί (έστω και με απειλές) να μεταφέρει το εργαλείο. Ο δήμιος με τους δυο βοηθούς του θα το ξεφορτώσουν μόνοι τους. Στο λιμάνι θα ζητήσουν ένα τσίπουρο αλλά ο καφετζής θα τους σερβίρει μόνο μετά τις απειλές του μοίραρχου της χωροφυλακής (και υπό την επίβλεψή του για να μην τον δηλητηριάσει). Μετά θα πετάξει στη θάλασσα το ρακοπότηρο και θα φτύσει κάτω. Ο δήμιος φοβισμένος θα ζητήσει να κοιμηθεί για προστασία μέσα σε στρατόπεδο. Κανένας (ντόπιος) στρατιώτης δε θα δεχτεί να βοηθήσει στο στήσιμο του «χασαπομάχαιρου». Έχουν φροντίσει και έχουν φέρει ένα λόχο από το Ναύπλιο που δεν τους ήξερε κανένας.
Την επόμενη μέρα είναι να εκτελεστούν οχτώ εγκληματίες και ο καπετάνιος τους. Είναι όλοι πρώην ληστές που πολέμησαν για την ελευθερία που τους έταξαν. Στο Μεσολόγγι κανένα μαγαζί δεν θα ανοίξει, κανένας δε θα κυκλοφορεί στο δρόμο, όλα τα πατζούρια θα παραμείνουν σφραγισμένα. Ο καπετάνιος των ληστών θα ζητήσει να τον εκτελέσουν πρώτο αλλά να μη φοράει κουκούλα ο δήμιος. Λίγο πριν τον «τοποθετήσουν» θα φτύσει το δήμιο στα μούτρα. Ταυτόχρονα μια στρατιωτική μπάντα παιανίζει διάφορα εμβατήρια στην έρημη πόλη. Οι μανάδες κλείνουν τα αυτιά των παιδιών τους.
Οι τοπικές αρχές προειδοποιούν ότι θα γίνει εξέγερση και η γκιλοτίνα μεταφέρεται άρον άρον στο Ναύπλιο. Ο Γάλλος δήμιος αφού δεν του μιλάει κανένας στη πόλη, δεν τον σερβίρει κανένας, δε τον δέχεται κανένας να ψωνίσει από το μαγαζί του και πρέπει να κυκλοφορεί με δύο στρατιώτες για προστασία, μετά από 15 μέρες θα παρατήσει τη βάρβαρη αποστολή και θα γυρίσει στη πατρίδα του.
Αν και δίνεται μηνιαίος μισθός 300 δραχμές (όταν ο μέσος μισθός ήταν 100 δραχμές) και μπόνους 100 δραχμών για κάθε κεφάλι, δε βρίσκεται ούτε ένας άνεργος να κάνει τη δουλειά. Με ειδική νομοθετική ρύθμιση θα προταθεί στους ισοβίτες να γίνουν δήμιοι- με τον ίδιο μισθό- και με την υπόσχεση ότι δε θα μένουν το βράδυ στη φυλακή αλλά ξανά δε δέχεται κανένας.
Τελικά θα δεχτεί ένας πάμφτωχος ισοβίτης από το Άργος λέγοντας ότι είχε να μεγαλώσει τα ορφανά από μάνα παιδιά του.
Αλλά όταν ήρθε η μάνα του στο επισκεπτήριο και είδε τόσα χρήματα τον ρώτησε έκπληκτη:
«Πούθε τα βρήκες γιε μου;»
«Βρήκα δουλειά μάνα. Για σένα και τα αγγόνια σου. Δε θα πεινάτε άλλο. Έγινα δήμιος»
Τότε αυτή τα πέταξε κάτω και αφού τον έφτυσε στο πρόσωπο του είπε:
«Πάρτα πίσω ρουφιάνε! Λεφτά από αίματα δεν παίρνω»
Και έτσι τελείωσε η καριέρα του, πριν καν αρχίσει.
Τελικά βρέθηκε ένα καθήκι, ένας παλιάνθρωπος ισοβίτης από τον Πόρο, βιαστής παιδιών και δέχτηκε τον μισθό.
Ως το 1880 κανένας δεν δεχόταν να παρακολουθήσει εκτέλεση στη γκιλοτίνα. Μετά σιγά-σιγά εξευρωπαϊστήκαμε.
Ο τελευταίος θανατοποινίτης εκτελέστηκε στην Ελλάδα το 1972, δια τυφεκισμού. Από το 2001 καταργήθηκε και συνταγματικά η θανατική ποινή.
Από τότε, μέσα σε 10 χρόνια, έχουν πεθάνει τουλάχιστον 120 «εγκληματίες» στις ελληνικές φυλακές.
ΥΓ: Σήμερα μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τις φυλακές κορυδαλλού. Ήταν στενοχωρημένος γιατί έκλεισαν τη βιβλιοθήκη των φυλακών όπου έκανε και τα «μεροκάματά του». Λόγω περικοπών.
Τον ρώτησα αν το φαί είναι καλό.
Τρεις φορές την εβδομάδα τρώνε πατάτες
Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου