Σε δοκιμαστικό σωλήνα μπαίνει η παιδική ηλικία στην Ελλάδα της κρίσης. Ένα νέο σχολείο που λειτουργεί ως ίδρυμα, με 7ωρη υποχρεωτική παρακολούθηση, ένα νέο σχολείο με κυρίαρχη εξαγγελία αυτή των νέων τεχνολογιών, ένα νέο σχολείο με ελαχιστοποιημένη εκπαιδευτική οργανικότητα, ένα νέο σχολείο που θα υποδείξει από μικρή ηλικία ότι ο εργάτης-νομάς οφείλει να είναι ευέλικτος, ευπροσάρμοστος, δεκτικός σε συχνές αλλαγές, επιδιώκουν να γεννηθεί σύντομα και φτηνά. Με 400 ώρες παραπάνω (σύγκριση με όλες της χώρες του ΟΟΣΑ) στο κεφάλι του, κάθε μαθητής του δημοτικού στην Ελλάδα , εφαρμόζει άθελά του, το νέο τύπο ανθρώπου που θα είναι ο γενίτσαρος-καταναλωτής, αυτός που θα διεκπεραιώσει το όραμα του καπιταλισμού για αυτορρύθμιση των αγορών.
Η αμφίβολη εφαρμογή του καθώς και οι σημαντικές ελλείψεις οι οποίες προβλέπονται δεν αναιρούν το χαρακτήρα του: ακόμα και η μελλοντική, λόγω αντιφάσεων, κατάργησή του δεν μπορεί να το υπερβεί σε κάτι άλλο. Ζούμε σε ένα κόσμο που η Δαρβίνεια ηθική της επιβίωσης και του ανταγωνισμού είναι πολύ πιο ψηλά από την πρακτική της συνεργασίας και της ισότητας κι ένα τέτοιο σχολείο του αρμόζει.
Ίσως μόνο απέναντι στην απελπισία ορθώσουμε πολιτισμικά φράγματα των ανθρώπινων κοινοτήτων. Αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν την αλληλεγγύη, αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν την ισότητα, αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν τη μόρφωση. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε και να πράξουμε σε κοινωνικούς αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου